Verbondenheid
Ik steek de kaarsjes aan, zachte muziek klinkt op de achtergrond. De koffie is net doorgelopen als ik de deur open hoor gaan. Ik loop naar de hal om de familie te ontvangen die vanavond hun overleden oom komen bezoeken. ‘Ik geef geen hand hoor’, is het eerste wat wordt gedeeld. Ik glimlach, plaats mijn hand op mijn hart en breng mijn condoleances over. Er ontstaat direct een spontaan gesprek over de ongemakkelijke tijd waarin we leven. Geen fysiek contact maar in woorden komen we al snel dicht bij elkaar.
Fysiek contact en afscheid nemen, ze lijken met elkaar verbonden. Hier gingen we in ieder geval altijd vanuit. Bij de keuze van de meubels in ons nieuwe uitvaartcentrum koos ik bewust voor knusse banken waarop de naaste familie plaats kan nemen: samen in hun verdriet, dicht bij elkaar. Nu moet ik de fauteuils op anderhalve meter afstand van elkaar plaatsen. Familie en vrienden sluiten elkaar het liefst in de armen om troost te bieden. Nu is het zoeken naar het juiste gebaar om je steun te betuigen. Een zoektocht die niet meevalt. Afscheid nemen in corona-tijd is verdrietig, misschien nog wel verdrietiger dan in gezonde tijden. Het is kaal en je voelt meer dan ooit de behoefte aan nabijheid.
Creativiteit is nu de sleutel. Er mag geen kopje koffie worden aangeboden bij een condoleance, geen nazit na een ceremonie. Maximaal dertig mensen mogen aanwezig zijn. We zoeken samen met families naar oplossingen, naar wegen om écht contact te maken. Misschien geen fysiek, maar wel menselijk contact. Ik denk dat menselijk contact betekent dat je je verbindt met de ander. Dat kan ook zonder een knuffel of handdruk. Het kan ook in een kleine, of virtuele kring. Als je ervoor open staat, kom je door de ongemakkelijkheid heen op ideeën. Creativiteit wordt de sleutel naar nieuwe verbondenheid.
We zijn er nog niet. We weten ook niet waar het heen zal gaan. Zolang als het duurt roeien we met de riemen die we hebben. In verbondenheid, met volle kracht vooruit.
Meer columns
- Open zee en vaste grondHij zat in zijn bootje en dobberde op de zee van zijn verdriet. Vaker zat hij alleen, maar nu voelde de eenzaamheid intenser dan ooit. Hij pakte zijn linker peddel… Lees meer: Open zee en vaste grond
- De nieuwe plekZe was nog maar een kind toen ze haar moeder moest begraven. Met de wereld aan haar voeten en tegelijk een groot gemis.. Ze herinnerde zich nog de honderden mensen… Lees meer: De nieuwe plek
- Eenvoud‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
- Woorden‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden