Niets dan goeds.
Het was dag drie in de week van de uitvaart. De meeste praktische zaken waren geregeld, de rouwkaart was verstuurd. Nu was er tijd en ruimte om samen de ceremonie te gaan bespreken. Na een stilte kwam het hoge woord eruit: ‘’Ik kan eigenlijk niet zoveel leuks vertellen over mijn vader..’’ Dochter begon voorzichtig te vertellen over hun moeizame relatie. Vele jaren geen contact, toen mondjesmaat, maar het opvliegende karakter van haar vader en haar onzekerheid waren geen goede combinatie. En nu was daar de vraag wat we konden vertellen over het leven van haar vader op zijn uitvaart. Het bleek heel lastig. Ik was blij dat dochter dit openlijk deelde. Ze had hem nog zoveel willen zeggen. En in alles zat nog zoveel boosheid. Nu was het te laat… toch? Ik stelde voor hoe ze het zou vinden om alsnog haar vader te vertellen wat zij op haar hart had. Klopt, hij was overleden en een tegenwoord zou ze niet krijgen. Maar hopelijk zou het haar op zijn minst opluchten. Zou er iets meer ruimte ontstaan om verdriet te voelen in plaats van boosheid. Want beiden doen zeer, maar boosheid gaat zweren. Ze besloot het een kans te geven. Die avond was ze alleen met haar vader, ze ging bij hem zitten. En als vanzelf kwamen de woorden en de tranen. Alles kon gezegd en dat was niet omdat hij nu was overleden. Nu was er voor haar de ruimte.
Dag vier. We dronken opnieuw koffie en bespraken de ceremonie. Dochter was zichtbaar opgeklaard. Langzaam kreeg de levensloop vorm. Het werd een eerlijk en reëel verhaal. Want er mag best worden verteld hoe iemand werkelijk was. Over de doden niets dan goeds? Dat doet mij denken aan de roze olifant in de kamer. Ieder mens kent licht en donker. Dat hoef je niet te schuwen, ook niet op een uitvaart. We kozen de mooiste woorden om te vertellen hoe het leven van haar vader was verlopen. Het was helder en oprecht, en bovenal liefdevol. Want de lading was er af. Dochter kon toegeven aan haar verdriet en liet ook dankbaarheid toe. Misschien wel omdat haar vader haar na zijn dood nog iets had geleerd. Over de doden niets dan goeds, daar geloof ik niet in. Maar als een afscheid iets goeds kán brengen, ben ik overtuigd. Dan is het goed.
Meer columns
- Open zee en vaste grondHij zat in zijn bootje en dobberde op de zee van zijn verdriet. Vaker zat hij alleen, maar nu voelde de eenzaamheid intenser dan ooit. Hij pakte zijn linker peddel… Lees meer: Open zee en vaste grond
- De nieuwe plekZe was nog maar een kind toen ze haar moeder moest begraven. Met de wereld aan haar voeten en tegelijk een groot gemis.. Ze herinnerde zich nog de honderden mensen… Lees meer: De nieuwe plek
- Eenvoud‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
- Woorden‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden