‘Het is goed’

Ze was iets ouder dan ik. Jarenlang volop in het leven gestaan, terwijl ze wist dat ze niet oud zou worden. Een chronische ziekte had haar lot bezegeld vanaf haar geboorte. Toch had ze gestudeerd, een baan gevonden, een eigen huis gekocht. Ze had haar leven ruim 30 jaar geleefd zoals ze dat graag wilde. Wel leverde ze 30 jaar lang hele kleine beetjes van haar leven in. Toen brak de herfst aan. De laatste kleine beetjes bleken steeds zwaarder te worden om in te leveren. Ze nam het meest dappere besluit van haar leven. Ze koos de dag dat ze haar leven zou beeindigen.

Ik mocht bij haar langskomen. Ze wilde graag zelf een uitvaartondernemer kiezen. Lang was het stil, haar vader voerde het woord. Tegen het eind van het gesprek stelde ze één vraag. Of ik haar de laatste verzorging wilde geven; ze wilde liever geen mannenhanden aan haar lijf. We keken elkaar aan en we glimlachten. Ik wist dat dit een zware, maar ontzettend eervolle taak zou worden. Het geschiedde precies zoals we hadden afgesproken, precies zoals zij wilde. Wat een warm afscheid. Het was prachtig in alle facetten. Maar hoe mooi ook, thuis aangekomen kon ik het niet laten en huilde ik even om haar veel te vroege dood.

Twee jaar later denk ik nog vaak aan haar. En soms is ze even heel dichtbij.  Afgelopen weekend zat ik in de auto. Radio zachtjes aan, en ik merkte dat ik me niet lekker voelde.
Niet lekker in mijn vel. Het kan je zomaar even gebeuren. En ineens moest ik weer aan haar denken. Ik stelde haar een vraag: ´Wat vind je, doe ik het allemaal een beetje goed?´Geen idee waarom ik toen juist die vraag stelde, het kwam zomaar boven. Ik had de vraag in gedachten nog maar nauwelijks uitgesproken, of de DJ zette een nieuw nummer in. Ik kreeg het spontaan warm. Want op de radio klonk het nummer dat op haar uitvaart werd gedraaid. ´The sun is up´. Gezien de stevige beat niet bepaald een ´typisch´ uitvaartnummer maar toen zo toepasselijk, zo eigen. Mijn kippenvel zei genoeg. Daar was ze weer even. Ik reed onder een viaduct door en ze trakteerde me op een toetje. Felle zonnestralen schenen me tegemoet. Ik glimlachte en wist het. In gedachten bedankte ik haar. Zoals zij mij twee jaar geleden had bedankt. Met een stevige handdruk, een warme lach en de woorden: ´Het is goed.´

Meer columns

• Met zonder elkaar
  Ze zaten niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk tegenover elkaar. Broer en zus die elkaar in het normale leven bijna nooit meer zagen maar nu gedwongen waren om in gesprek… Lees meer: Met zonder elkaar
• 30 Gin tonic, 50 Aperol
  Niet bepaald een passende titel, voor een column van Aster, zou je wellicht denken. Niets is echter minder waar. De stralende zomer die is losgebarsten doet me terugdenken aan een… Lees meer: 30 Gin tonic, 50 Aperol
• Geven en delen
  Ze was een gever. Haar leven lang stelde zij zich ten dienste van anderen. Als jong meisje had ze al een zorgende rol in haar ouderlijk gezin en na haar… Lees meer: Geven en delen
• Alaaf
  Wetende dat hij niet meer lang zou leven, wilde hij graag dat ik even langskwam om te praten over zijn uitvaart. Want, zo zei hij: ‘Het mag dan wel een… Lees meer: Alaaf