Ze was nog maar een kind toen ze haar moeder moest begraven. Met de wereld aan haar voeten en tegelijk een groot gemis.. Ze herinnerde zich nog de honderden mensen op de begraafplaats, alle lieve maar ook meewarige blikken. De woorden van ‘sterkte’ en ‘als we iets voor jullie kunnen doen…’ En toen verstreken de dagen, de maanden en vele jaren. Ze werd volwassen en bleef haar moeder missen. Op de hoogtepunten van haar leven natuurlijk, maar zeker ook in het allerdaagse. Ze vond haar weg in het gemis en leerde het dragen. En nu waren er dertig jaar verstreken. Ze woonde allang niet meer in hetzelfde dorp. Het graf van haar moeder bezocht ze sporadisch. Dat was zeker geen onwil, maar de tijd had haar geleerd om haar moeder in zichzelf te vinden in plaats van in de aarde. En dat voelde al jaren prima zo. Toch viel de brief van de gemeente, rauw op haar dak. De vraag waarvan ze wist dat die zou komen.. Het graf ruimen, nee, dat voelde niet goed. Ook al voelde ze weinig meer bij de plek. Ze nam een andere beslissing. Samen kozen we opnieuw een kist uit. En wist ze hoe ze de geboortedag van haar moeder zou eren. Precies 75 jaar na haar geboorte, vond de opgraving plaats. Thuis stak dochter een kaarsje aan, op het moment dat haar moeder in ons crematorium werd gecremeerd. Een maand later was het zover; toevallig of niet kon de as uitgerekend daags na Moederdag worden opgehaald. Het voelde alsof de cirkel rond was. Dochter zocht een mooie urn uit die symbool stond voor eeuwigdurende verbinding. Daarmee gaf ze haar moeder letterlijk en figuurlijk een nieuwe plek, naast de plek die ze nooit had verlaten: haar hart.